Nie mogę zatrzymać czasu...

Każdy dzień mija niepostrzeżenie tak szybko, że zaczynam zastanawiać się nad przyszłością ( czytaj-starością). Czas. Któż z nas nie chciałby go zatrzymać na dłużej lub cofnąć chociaż na chwilkę. I jakże często kiedy cierpimy, chcielibyśmy przesunąć wskazówki zegara do przodu.



 

 Może to w dobie komputerów, przy których spędzamy większość wolnego czasu, nie zwracamy uwagi na to, że internet to przysłowiowy czaso - pochłaniacz. I chyba się nie mylę. Jednak powinnam wnieść poprawkę. Ponieważ, czas spędzony w Polsce, a było to prawie siedem dni bez internetu... przeleciał szybko. Zbyt szybko, więc jak wyjaśnić to, co się z nim (z tym czasem ) dzieje?
Nasze życie wygląda tak, jakby ktoś nagrał film i odtwarzał naszą przeszłość w trybie przyspieszonym. Nie mamy możliwości zatrzymać tego, co niemożliwe. Ani  przyspieszyć. A co z  planami na nadchodzący rok, czy też niedaleką przyszłość? Jakże często stają się niezrealizowane. Smutne, ale prawdziwe. Moje postanowienia Noworoczne? Chcę być szczęśliwa. Chcę cieszyć się z każdego dnia, z każdej mijającej chwili. Chcę żyć z uśmiechem na ustach. Nawet kiedy moje oczy będą mówiły coś innego.
Wszystko musi mieć swój czas i miejsce.

Jest czas rodzenia i czas umierania,
czas sadzenia i czas wyrywania tego, co zasadzono...
Czas płaczu i czas śmiechu...

                                           (Księga Koheleta)

I czas oczekiwania... na to, co przyniesie życie.
Uśmiechajmy się częściej. Nawet jeśli nasze serce jest smutne. Zacznijmy myśleć pozytywnie. Pozwólmy, by uśmiech, taki szczery... serdeczny przyniósł niespodziewane rezultaty. Niech uśmiech stanie się naszym codziennym  Przeganiaczem czarnych chmur. Oby stał się tęczowym mostem dla lepszych dni. Pomóżmy sobie. Pozwólmy sobie pomóc.
Uśmiech oraz pozytywne myślenie - jestem tego pewna - sprawią, że nad naszym N I E B E M znów zaświeci słońce. I to od nas samych zależy, jak długo będziemy w jego promieniach...