Ogród przemijania... Ewa Willaume - Pielka

W ogrodzie się zmienia.           
Wszystko w nim starzeje.
I coraz mniej cienia.
Jabłonka niszczeje.
Czereśnię wycięto.
Chwasty wiatr rozwiewa.
Już nie pachnie miętą.
Słowik rzadziej śpiewa.
Ale będą kwiaty.
Jakieś drzewa – może.
Mają być rabaty.
Jest już włoski orzech
Będzie kwiat paproci
Kwitnący co roku
I kosze dobroci
Gdzieś, zawsze o zmroku.

Wszystko kiedyś się kończy... i wiosna i lato. Jesień i zima, i marzenia. A także nadzieje na dom i uśmiech ukochanej osoby...

Samotność jest naszą największą przyjaciółką.